karanlık bile ürkmüş yalnızlıklardan,çıkmazlardan.o bile sukun yarınlara.sen gittin izin kaldı yüreğimde.sana senden nefret ettiğimi sevmediğimi söyliyecektim o gün oysa öyle bi baktınki yüreğimi yaktı gözlerin.ve paramparça ettiğin kalp konuştu.haykırdı seni sevdiğini.belki istediğim herşeye sahiptim ama sana değil,çünkü sen yanımda olsan bile yüreğin hep başka yerde.bunu bilmek bana hep acı verdi.sevmek ölümüne sevmekti benimki.insan gerçekten ölmesede ölüymüş gibi hissedermi kendini.ben öyle hissediyorum işte.çünkü ben yaşarken ölüyorum.ruhum ölmüş benim,dışım ise et parçasıyla kaplı,yüreğim ise paramparça buna yaşamak deniyorsa evet yaşıyorum.her gece mutluyken biz diye bi kavram varken söylediğin tek sadece tek bir söz geliyor aklıma ''sakın unutma'' ben unutmadım ya sen diyesim geliyor...boğazımda bi yumruk düğümleniyor.yutkunamıyorum.hatıralar gözlerimin önünden geçiyor oysa ben ağlayamıyorum.anla be sensiz yaparmıyorum...
kanayan bir sevda var bu şehirde,yaşayamıyorum;
cansu